Wielicz Mieczysław (1910 – 1983)
aktor, reżyser, działacz kultury
(właść. Mieczysław Tomasz Kowalczyk)
Urodzony 22 XII 1910 r. w Lublinie. Syn Antoniego, kupca, i Eleonory z Kurzejewskich. Ukończył sześć klas gimnazjum matematyczno-przyrodniczego w Lublinie. Aktorstwa uczył się na kursach dramatycznych. W sezonie teatralnym 1930/1931 pracował w Teatrze Miejskim w Lublinie. W latach 1932–1934 występował w Teatrze Domu Żołnierza w Lublinie. W latach 1935–1938 grał w Teatrze Wołyńskim w Łucku, którego dyrektorem był Aleksander Rodziewicz. W sezonie 1938/1939 pracował w Teatrze Miejskim w Bydgoszczy, kierowanym przez Rodziewicza. Po najeździe Niemiec na Polskę wrócił do rodzinnego Lublina, gdzie przez całą okupację zatrudniony był w pracowni obuwia Jana Panasiuka. W 1944 r. został aresztowany przez gestapo i był więziony jako zakładnik w Zamku Lubelskim. Po wyzwoleniu Lublina podjął pracę w Teatrze Miejskim, skąd przeszedł do Teatru Wojska Polskiego. W 1945 r. zaangażowany został przez dyrektora A. Rodziewicza do Teatru Polskiego w Bydgoszczy.
Był bardzo utalentowanym aktorem, stworzył szereg niezapomnianych kreacji, wpisując się na trwałe w historię sceny bydgoskiej. Z bardziej znaczących jego ról wymienić trzeba: Kleniewicza w „Przepióreczce”, Stańczyka w „Weselu”, Mazepę w „Mazepie”, Chlestakowa w „Rewizorze”, Poloniusza w „Hamlecie”, Hitlera w „Zmierzchu demonów”, Rejenta w „Zemście” czy Grzegorza w „Kordianie”. Ogółem brał udział w ponad 220 premierach. Ostatnią rolą Wielicza na bydgoskiej scenie był Hrabia Bogulicki w „Generale Barczu” J. Kadena-Bandrowskiego (1981). Wielicz odnosił sukcesy również jako reżyser. Wyreżyserował osobiście 17 przedstawień, m.in.: „Głupiego Jakuba” T. Rittnera, „Wujaszka Wanię” A. Czechowa, „Pigmaliona” Shawa, „Intrygę i miłość” Schillera, „Rekina i syrenę” A. Grzymały-Siedleckiego.
Wielicz nie stronił też od działalności społecznej i politycznej. Udzielał się w PPS (od 1946 r.), później w PZPR. Od 1945 r. był członkiem ZASP. Przez szereg lat pełnił funkcję prezesa bydgoskiego koła SPATiF-u. Wchodził w skład Rady Artystycznej teatru bydgoskiego.
Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim (1970) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), medalami X-lecia i XXX-lecia PRL (1974). W 1960 r. otrzymał honorową odznakę „Za szczególne zasługi dla województwa bydgoskiego” i odznakę „Bydgoszcz – Zasłużonemu Obywatelowi”. Ministerstwo Kultury i Sztuki nadało mu odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”. Zmarł 10 V 1983 r.