Sujkowski Bogusław (1900 – 1964)
leśnik, literat
Urodzony 14 VII 1900 r. w Warszawie. Syn Antoniego, profesora Szkoły Głównej Handlowej, i Heleny z Chmieleńskich. Uczęszczał do Szkoły Realnej W. Wróblewskiego, gdzie w 1918 r. złożył egzamin dojrzałości. Jeszcze jako uczeń szkoły średniej związał się z Polską Organizacją Wojskową. W 1918 r. rozpoczął studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Studia te ukończył w 1923 r., uzyskując dyplom inżyniera leśnika. Pracę zawodową rozpoczął w Nadleśnictwie Hoża w Dyrekcji Lasów Państwowych w Wilnie. Następnie pracował jako leśnik w Glinnie nieopodal Warszawy. W latach 1924–1929 był zatrudniony w referacie nasiennictwa w Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie. Od lutego 1929 r. kierował nadmorskim nadleśnictwem Chylonia, gdzie zastał go najazd Niemiec na Polskę. Jako oficer rezerwy zgłosił się ochotniczo do wojska i walczył w Morskiej Brygadzie Obrony Narodowej. Dnia 19 IX 1939 r. dostał się na Oksywiu do niewoli. Był jeńcem w obozach: Prenzlau, Neubrandenburg i Gross-Born. Wolność odzyskał w lutym 1945 r., po wyzwoleniu objął stanowisko nadleśniczego Nadleśnictwa w Szubinie. Od lipca 1946 r. był inspektorem Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu, następnie nadleśniczym w Bydgoszczy i Jachcicach.
Jego prawdziwą pasją było pisarstwo. Już w 1930 r. ukazała się jego pierwsza książka „Garść wspomnień piechura” (przeżycia własne z lat 1919–1920). Dwa lata przed II wojną światową wydał książkę „Może już jutro…”. Dwie kolejne, złożone w wydawnictwie Gebethnera i Wolfa, zniszczyła wojna. Gdy Sujkowski przebywał w niewoli w obozach jenieckich, skrystalizowały się jego poglądy na powieść historyczną. Pomogły mu w tym uwagi i opinie pisarzy i krytyków literackich, którzy również znaleźli się w oflagach. Tam też zaczął pisać pierwsze powieści historyczne. Temu gatunkowi literackiemu pozostał wierny. Wydał ponad dwadzieścia książek osnutych na tle wydarzeń z historii Polski, historii starożytnej i powszechnej. Ważniejsze z nich to: „Bolko zapomniany”, „Wyszczerbione topory”, „Lisowczycy”, „Liście koka”, „Nie bogowie”, „Dziewice słońca” i „Jantarowy szlak”. Pozostawił kilka powieści dotąd niepublikowanych, a także tom wspomnień z niemieckich oflagów zatytułowany „Listy nie wysłane”. Teksty nie wydanych utworów znajdują się w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Bydgoszczy.
Rok po śmierci pisarza ukazała się powieść „Jantarowy szlak” (1965), spinająca niejako, jak klamrą, dwa cykle tematyczne: utwory na tle historii Polski i historii starożytnej.
Sujkowski nie stronił od podejmowania w prozie tematyki współczesnej. W powieści „Srebrne obrączki” w pewnym sensie spłacił swój dług wobec środowiska; jej bohaterami są bowiem leśnicy. Za swoją twórczość literacką Sujkowski otrzymał między innymi nagrodę miasta Bydgoszczy (1958 r.), nagrodę tygodnika „Pomorze” (1960 r.) oraz nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy (1961 r.). Zmarł w Bydgoszczy 5 XII 1964 r.
Jedna z bydgoskich ulic na osiedlu Błonie nosi jego imię.