Połukard Mieczysław (1930 – 1985)
żużlowiec, pierwszy polski uczestnik finału indywidualnych mistrzostw świata, trener
Urodzony 30 VII 1930 r. w Radzyminie. Syn Dominika, funkcjonariusza Policji Państwowej, i Stefanii z domu Pawłowskiej. Trudne warunki materialne zmusiły go do podjęcia pracy już we wczesnym dzieciństwie. Podczas wyzwolenia oddzielony był od matki, dlatego jako bezdomny 14-letni chłopak poprosił oficerów radzieckich o zabranie go przez radziecką jednostkę. Dnia 18 I 1945 r. wcielony został do 581. Pułku Armii Czerwonej. Po pewnym czasie 10 XI 1945 r. został przeniesiony do 24. Kompanii Samochodowej I Armii Wojska Polskiego w Katowicach. Następnie od 20 IV 1947 r. służył w Samodzielnej Kompanii Samochodowej. Pracował jako mechanik, a od 1947 r., po zdaniu egzaminu uprawniającego do prowadzenia samochodów, był kierowcą wyższych oficerów. W 1948 r. na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy. Podjął pracę w Wydziale Ruchu Drogowego Komendy Miasta Milicji Obywatelskiej we Wrocławiu.
W 1950 r., po decyzji o powołaniu ligi żużlowej, Połukart został przyjęty do organizującej się sekcji żużlowej wrocławskiej „Spójni”. Wystartował w pierwszych ligowych meczach „Spójni”. W trakcie rozgrywek został przeniesiony do sekcji żużlowej Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego w Warszawie. W warszawskim klubie jeździł do marca 1952 r., kiedy to sekcja żużlowa CWKS została przeniesiona do Wrocławia. Z tym klubem zdobył w 1952 r. wicemistrzostwo kraju. Od marca 1954 r. zatrudniony był w „Spójni” Wrocław, a jednocześnie pracował w miejscowej Spółdzielni Pracy Metalo-Technicznej. Zwolnił się na własną prośbę 15 XI 1954 r. Wcześniej 17 X 1954 r. na stadionie „Skry” w Warszawie zdobył tytuł indywidualnego mistrza Polski.
Od listopada 1954 r. związany był z Bydgoszczą, gdzie startował w barwach milicyjnego klubu sportowego „Gwardia”, przemianowanego później na „Polonię”. Przejście Połukarta do milicyjnego klubu sportowego „Gwardia” sprawiło, że został 29 XI 1954 r. przyjęty do służby w Milicji Obywatelskiej. Jako plutonowy milicji, a od 22 VII 1961 r. sierżant, był zatrudniony na różnych stanowiskach, przede wszystkim w wydziale łączności. Jednak jego głównym zajęciem była jazda na żużlu. Pracował na niepełnym etacie w GKS „Polonia”. Dnia 31 XII 1969 r. został zwolniony ze służby w Komendzie Wojewódzkiej MO. Po kilku latach 22 VI 1973 r. przyznano mu milicyjną rentę inwalidzką, a 18 IV 1975 r. emeryturę milicyjną.
Był pierwszym polskim żużlowcem, który zakwalifikował się do finału indywidualnych mistrzostw świata (1959 r.), w których zajął 12. lokatę. Był też dwukrotnym medalistą drużynowych mistrzostw świata. Z reprezentacją Polski wywalczył złoty (1961) i brązowy (1962) medal. Wśród jego trofeów sportowych znalazł się również Złoty Kask (1965). W 1968 r. jego karierę sportową przerwał wypadek, w wyniku którego amputowano mu nogę. Zajął się wówczas szkoleniem młodzieży żużlowej.
Mieczysław Połukard został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969). Od 1986 r. na rozpoczęcie sezonu żużlowego odbywa się w Bydgoszczy Kryterium Asów Polskich Lig Żużlowych im. Mieczysława Połukarda. Zginął na torze – 26 X 1985 r., potrącony przez młodego zawodnika.
M. Połukard jest patronem ulicy na osiedlu Przylesie w Fordonie.