Gordon Wincenty (1900 – 1982)
skaut, harcmistrz, regionalista, członek honorowy TMMB
Urodzony 31 III 1900 r. w Szwederowie (od kwietnia 1920 r. przedmieście Bydgoszczy). Syn Walentego, robotnika, i Rozalii z Lewandowskich. W latach 1906–1913 uczęszczał do szkoły ludowej w Szwederowie – obecnie Szkoła Podstawowa nr 27 przy ulicy Sielskiej 2. Wcześnie rozpoczął pracę zarobkową, był chłopcem na posyłki. Następnie uczył się zawodu elektromontera. Dnia 8 VIII 1917 r. wstąpił do pierwszej w Bydgoszczy polskiej Drużyny Skautów im. Stanisława Staszica zorganizowanej i założonej przez Jana Wierzejewskiego (1884–1937), który był członkiem Głównej Komendy Skautowej na zabór pruski w Poznaniu. Od lata 1917 r. pracował w drukarni „Dziennika Bydgoskiego”. Gordon bardzo szybko stał się jednym z najaktywniejszych skautów bydgoskich. Pomagał Wierzejewskiemu organizować nowe drużyny. Po przyłączeniu Bydgoszczy do Polski Gordon został w końcu marca 1920 r. Komendantem Rad Drużynowych. Od września tego roku z jego inicjatywy utworzono w Bydgoszczy trzy grupy drużyn Związku Harcerstwa Polskiego: drużyny pozaszkolne, drużyny gimnazjalne i drużyny szkół powszechnych. Przez cały okres międzywojenny Gordon należał do najaktywniejszych działaczy harcerskich w Bydgoszczy, był też członkiem 4. Bydgoskiej Drużyny Harcerskiej im. Jana Kilińskiego, tak zwanej „Błękitnej Czwórki”. Od 1925 r. był harcmistrzem Związku Harcerstwa Polskiego. Dwukrotnie pełnił funkcję Komendanta Hufca w Bydgoszczy (1920, 1930). Zawodowo pracował w Elektrowni Miejskiej.
Zmobilizowany, walczył przeciwko Niemcom we wrześniu 1939 r. jako kapral 1. Dywizji Piechoty Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Wyszków”. W październiku 1939 r. powrócił do Bydgoszczy. Został skierowany do pracy w Warsztatach Kolejowych (obecnie zakłady PESA), gdzie był spawaczem. Wkrótce włączył się do działalności konspiracyjnego harcerstwa, 4 VI 1940 r. został zaprzysiężony w ZWZ-AK i w Szarych Szeregach.
Po wojnie w harcerstwie działał okresowo. W latach 1945–1966 pracował jako urzędnik w Zakładach Energetycznych Okręgu Północnego w Bydgoszczy. Po przejściu na emeryturę w 1966 r. z pasją badał dzieje Bydgoszczy. Owocem tych badań były cykle artykułów: Bydgoszcz jakiej nie znamy, Z teki szperacza, Bydgoskie pożegnania, Bydgoskie dzielnice w „Dzienniku Wieczornym” i „Kalendarzu Bydgoskim”. Od lat dwudziestych do śmierci był zaangażowany w działalność Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy, które w 1980 r. nadało mu godność członka honorowego. W 1976 r. w plebiscycie TMMB i redakcji „Dziennika Wieczornego” uznany został za najpopularniejszego bydgoszczanina – Prezydium Miejskiej Rady Narodowej nadało mu odznakę honorową „Bydgoszcz – Zasłużonemu Obywatelowi”. Zmarł 2 I 1982 r.
Jedna z bydgoskich ulic na osiedlu Przylesie w Fordonie nosi jego imię.