Czarlińska-Schedlin Eugenia Maria (1883 – 1968)

nauczycielka, bibliotekarka, działaczka społeczna

  Urodzona 17 IX 1883 r. w Bydgoszczy, córka Eugeniusza, lekarza, i Marii z Halka-Łębińskich. W latach 1890–1900 uczęszczała do niemieckiego liceum Małgorzaty Dreger w Bydgoszczy, następnie do seminarium nauczycielskiego. W 1903 r. zdała egzamin na nauczyciela liceum. W roku szkolnym 1903/1904 przebywała w Krakowie, gdzie uczęszczała na wykłady w języku polskim na Uniwersytecie Jagiellońskim.

   Od 1904 r. zatrudniona w szkolnictwie, pracę zawodową rozpoczęła w liceum Małgorzaty Dreger. Posadę straciła w 1908 r. za działalność na rzecz krzewienia języka polskiego. Od tego roku, do wyzwolenia w 1920 r., Czarlińska prowadziła zajęcia z języka polskiego, literatury i historii w swoim domu. Równocześnie prowadziła kursy historii i literatury w polskich stowarzyszeniach (m.in. w Czytelni dla Kobiet, w Towarzystwie Pań Miłosierdzia). W 1919 r. zorganizowała i prowadziła zajęcia dla ochroniarek przedszkolanek.

   Od 1 III 1920 r. Czarlińska pracowała w Miejskim Gimnazjum Żeńskim w Bydgoszczy, uczyła języka polskiego i historii. W 1929 r. zdała w Uniwersytecie Poznańskim uproszczony egzamin państwowy z języka polskiego na nauczyciela szkół średnich. Na emeryturę przeszła 1 IX 1939 r. Okupację przeżyła dzięki pomocy materialnej krewnych i przyjaciół w Bydgoszczy. Po zakończeniu II wojny światowej uczyła w III Gimnazjum i Liceum Żeńskim (1945–1949). Od 1 IX 1949 do 31 VIII 1953 r. pracowała jako nauczyciel kontraktowy języka polskiego, następnie wiedzy o sztuce w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych. W latach międzywojennych była członkiem Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych i Średnich, po II wojnie – Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 25 VI 1968 r. w Kamieniu Krajeńskim.