Biały Leszek (1919 – 1945)
ppor. pseud. „Jakub”, „Radus”, szef łączności Inspektoratu ZWZ-AK w Bydgoszczy
Urodzony 18 I 1919 r. w Sewerynówce na Podolu. Syn Ludwika, księgowego, i Anny. W 1922 r. rodzina Białych osiadła w Bydgoszczy, zamieszkując najpierw przy ulicy Kolejowej (obecnie ulica Dworcowa 98), później od 1930 r. przy ulicy Sielanka 1.
Biały uczęszczał do Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. M. Kopernika w Bydgoszczy, gdzie w 1936 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Dnia12 XII 1936 r. został immatrykułowany jako student oddziału elektrotechnicznego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu dokończenie studiów i uzyskanie tytułu inżyniera.
W 1940 r. rodzina Białych została wysiedlona z przedwojennego mieszkania do mieszkania przy ulicy Garbary 19. To ostatnie stało się wkrótce kwaterą konspiracyjną, gdyż obie starsze siostry Leszka, Maria i Zuzanna, były członkiniami konspiracyjnej WSK, a on sam w 1942 r. wszedł do ZWZ-AK. Kontakty organizacyjne nawiązał Biały prawdopodobnie w budowanych przez Niemców zakładach chemicznych (Dynamit-Actien-Gesellschaft, Bromberg), gdzie od 1941 r. pracował jako elektromonter. W zakładach tych pracowało wielu Polaków zaprzysiężonych w ZWZ-AK.
Począwszy od 1942 r. w warsztatach budowanych zakładów polscy konspiratorzy zaczęli produkować miniaturowe odbiorniki radiowe, a nawet radiową stację nadawczą. Produkcję tę zapoczątkował Aleksander Schultz, który następnie kierowanie nią przekazał Białemu. Został on szefem łączności Inspektoratu Bydgoskiego ZWZ-AK i przyjął pseud. „Jakub”. Od 1943 r. Biały poświęcił się nawiązywaniu i utrzymywaniu łączności Bydgoszczy z oddziałami partyzanckimi w Borach Tucholskich. Wielokrotnie wyprawiał się do oddziałów „Świerki” i „Jedliny”. Przewoził części do zmontowania aparatów radiowych i radiostacji nadawczej. Wiosną 1944 r. po kolejnych aresztowaniach w Bydgoszczy, tym razem wśród kierownictwa pomorskiej i bydgoskiej organizacji AK, i po przeniesieniu się pozostałych osób z tego kierownictwa w Bory Tucholskie organizował łączność między Bydgoszczą i oddziałami partyzanckimi w Borach Tucholskich. Sprawa tej łączności nabrała pierwszorzędnego znaczenia w połowie 1944 r., kiedy to w Borach Tucholskich zaczęły lądować grupy zwiadowcze Armii Czerwonej i Wojska Polskiego.
Po wyzwoleniu Bydgoszczy w styczniu 1945 r. Leszek Biały rozpoczął pracę w Oddziale Propagandy miasta Bydgoszczy jako pracownik węzła radiowego. Tymczasem ukrytej przez niego radiostacji intensywnie poszukiwali radzieccy i polscy funkcjonariusze bezpieczeństwa, którzy wiedzieli od Jeglińskiego, komu została ona przekazana. Już w lutym 1945 r. Biały został aresztowany i wszelki ślad po nim zaginął.
W październiku 1956 r. do rodziny napłynęły informacje, że zwłoki Leszka Białego znajdują się w piwnicy domu przy ulicy ks. Markwarta. Śledztwo prowadzone przez Prokuraturę Wojewódzką w Bydgoszczy doprowadziło do zidentyfikowania zwłok Białego, lecz nie ustaliło przyczyny zgonu. Jako datę śmierci przyjęto 3 III 1945 r.
Skwer u zbiegu ulic Markwarta i Staszica otrzymał imię ppor. Leszka Białego.