Kamiński Ludwik (1941 – 2003)
animator kultury, inicjator i organizator Bydgoskich Spotkań Teatralnych, nagrody Złotego Wawrzynu Grzymały, twórca Resursy Artystycznej oraz Teatru Grzymały
Urodził się 30 sierpnia 1941 r. w Bydgoszczy, syn Sylwestra – bankowca, i Marii z domu Adamczak. L. Kamiński zamiłowanie do sztuki i teatru wyniósł z domu rodzinnego, był zafascynowany teatrem i operą. Chciał podążać droga swojego starszego brata Eugeniusza. Uczęszczał do Bydgoskiego Liceum Kulturalno-Oświatowego przy ul. Grodzkiej, maturę uzyskał w 1960 r. w klasie Zofii Pietrzak.
W latach 60. działał w środowisku studenckim, był organizatorem życia artystycznego w klubach studenckich, w klubie „U Alego”. Następnie pracował w klubie „Czołówka” (ul. Okrzei). L. Kamiński był pierwszym dyrektorem Domu Kultury „Orion” – Bydgoskiej Spółdzielni Mieszkaniowej na Błoniu. Następnie w latach 70-tych pracował w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (Biuro Organizacji Widowni). Wszędzie, gdzie pracował L. Kamiński gromadziła się młodzież zainteresowana poezją, teatrem i sztuką. Pod jego okiem i z jego inicjatywy tworzyły się grupy teatralne i recytatorskie. Niejako przy okazji wychowywał szerokie grono odbiorców dla przyszłych spotkań teatralnych w Bydgoszczy. W Bydgoskim Towarzystwie Teatralnym L. Kamiński był pełnomocnikiem do spraw impresaryjnych.
W 1978 r. z inicjatywy L. Kamińskiego zapoczątkowano „Bydgoskie Spotkania Teatralne”, podczas których bydgoszczanie mieli możliwość obejrzeć znanych i lubianych aktorów, oraz najciekawsze przedstawienia teatrów z całej Polski. Dzięki niemu bydgoszczanie poznali najdziwniejszy teatr „Wierszalin” z Białegostoku, Teatr Studio J. Szajny, a także jego twórcę i aktorów. Bydgoszczanie poznali J. Peszka, w tamtych czasach jeszcze mało znanego aktora. Braci Grabowskich i wielu aktorów krakowskich, przedziwne sztuki Szeffera muzykologa, wykładowcy, dramatopisarza człowieka, o którym opowiadano legendy.
L. Kamiński stworzył „Teatr Grzymały” (1982 r.), pierwszy w Bydgoszczy teatr impresaryjny. W teatrze tym zapoczątkował cykl spotkań teatralnych „Świat aktorski naszych czasów”. W ramach tego pomysłu Kamiński sprowadził do Bydgoszczy 30 spektakli najlepszych teatrów polskich: „Ateneum” „Teatr Stary” z Krakowa i „Teatr Polski” z Warszawy.
W 1989 r. Kamiński zainicjował autorski pomysł nagradzania najlepszych polskich aktorów „Złotym Wawrzynem Grzymały”, był to hołd złożony Adamowi Grzymale-Siedleckiemu, krytykowi literackiemu i teatralnemu, a przede wszystkim dramatopisarzowi i reżyserowi teatralnemu. Kapituła „Wawrzynu”, składała się z najbardziej znanych krytyków teatralnych, na której czele stał prof. Bohdan Korzeniewski – reżyser i pedagog. Kapituła swoje posiedzenia odbywała na Zamku Królewskim w Warszawie. Natomiast wręczanie nagród odbywało się w Bydgoszczy, do której zjeżdżali wybitni artyści i krytycy. Byli wśród nich Jerzy Koenig, Henryk Vogler, Wojciech Natanson i Andrzej Hausbrandt. Pierwszymi laureatami nagrody zostali Irena Eichlerówna, Gustaw Holoubek i Tadeusz Łomnicki. Pośród nagrodzonych Wawrzynem należy wymienić również: Danutę Szaflarską, Janusza Gajosa, Annę Seniuk, Ryszardę Hanin, Wiesława Michnikowskiego. Przez siedem lat działalności Kapituły, było tych laureatów najwybitniejszych polskich aktorów, aż dziewiętnastu. Kolejną inicjatywą L. Kamińskiego było powołanie w 1990 r. „Resursy Artystycznej” z siedzibą w budynku Zakładów Energetycznych przy ul. dr. E. Warmińskiego 6. „Resursa” była miejscem, gdzie spotykali się przedstawiciele różnorodnych środowisk twórczych, artystów wszelkich dziedzin sztuki oraz przyjaźni Kamińskiemu nowi biznesmeni. W „Resursie” swoje siedziby miały: Bydgoskie Towarzystwo Teatralne, Teatr Grzymały i sekretariat Kapituły Złotego Wawrzynu Grzymały, była to instytucja działająca wielokierunkowo. W jej wnętrzu odbywały się Spotkania Teatralne i inne ciekawe wydarzenia z pokazami Mody Polskiej włącznie. Kolejnym przedsięwzięciem było powołał do życia Fundacji „Resursa Artystyczna”.
Przed wyborami samorządowymi L. Kamiński wymyślił, że środowisko artystyczne powinno wystawić swoją reprezentację. Z jego inicjatywy powstał „Ruch na Rzecz Kultury”, gdzie paru artystów i działaczy kulturalnych wystawiło swoje kandydatury. Niestety taka forma działalności bydgoskich ludzi kultury nie przypadła do gustu bydgoszczanom. Niewielu głosował na tę formację w okresie, gdy zaczął się wyścig do bardziej materialnych dóbr niż sztuka i kultura. Równocześnie znikła z krajobrazu miasta „Resursa”, w jej miejscu powstał punkt obsługi klientów ENEI. Kamiński podjął jeszcze jedną próbę stworzenia miejsca, gdzie mogłaby się usytuować kultura, sztuka, jej twórcy i miłośnicy. Prowizorycznie nazwał to miejsce „Artystów”, do pracy w fabrycznej, brudnej sali starej drukarni przy ul. Dworcowej, zabrali się wierni przyjaciele Kamińskiego, między innymi malarze Andrzej Nowacki, Stanisław Lejkowski czy fotografik Bogdan Kowalski. Niestety i ta inicjatywa nie zyskała poparcia, przegrała z nową „ekonomią”. Wkrótce w tym miejscu powstała dyskoteka o jednoznacznej nazwie „Ekstazy”. Sam L. Kamiński stwierdził, że to nie są czasy dla niego i jego wizji życia kulturalnego miasta. Odsunął się od wszystkiego.
L. Kamińskiego za działalność kulturalną w 1984 r. wyróżniono tytułem Zasłużonego Działacza Kultury, a w 1988 r. odznaczono Złotym Krzyżem Zasługi. Kamiński wielokrotnie był nagradzany, m.in. był pierwszym laureatem nagrody Bydgoskiego Informatora Kulturalnego oraz „Złotymi Maskami” Dziennika Wieczornego. Odznaczony został honorową odznaka „Za zasługi dla miasta Bydgoszczy”, a za działalność kulturalną był wielokrotnie nagrodzony przez Prezydenta Miasta Bydgoszczy i Wojewodę Bydgoskiego. Zmarł 16 marca 2003 r.