Ukleja Zygmunt (1922 – 1981)
lekarz otolaryngolog, kierownik Kliniki Chorób Uszu, Nosa, Gardła i Krtani
Urodzony 3 III 1922 r. w Grójcu. Studia medyczne odbył na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza uzyskał w lutym 1949 r., doktoryzował się w 1963 r. w Akademii Medycznej w Gdańsku. Habilitował się w 1969 r. w Akademii Medycznej w Warszawie. Staż naukowy odbył w Klinice Otolaryngologii w Utrechcie (Holandia). W latach 1949–1971 pracował w placówkach służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Od grudnia 1952 do czerwca 1954 r. był lekarzem na Oddziale Laryngologicznym Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego w Bydgoszczy, a następnie w Szpitalu Ogólnym nr 1 im. Antoniego Jurasza (1954–64). W latach 1964–1971 pracował na stanowisku adiunkta w II Klinice Laryngologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego Oddział w Bydgoszczy. W związku z likwidacją tej kliniki 21 1972 r. podjął pracę w Szpitalu Ogólnym nr 1, gdzie został ordynatorem oddziału laryngologii. W kwietniu 1975 r. rektor Akademii Medycznej w Gdańsku przyjął Ukleję do pracy w charakterze docenta kontraktowego w zespole Nauczania Klinicznego AMG w Bydgoszczy. Od 1 IX 1975 r. Ukleja był zatrudniony na stanowisku kierownika Kliniki Chorób Uszu, Nosa, Gardła i Krtani Filii AMG w Bydgoszczy.
Ukleja był autorem szeregu artykułów z zakresu otolaryngologii oraz 5 rozdziałów w podręczniku akademickim „Otolaryngologia kliniczna”. Przedmiotem jego zainteresowań i prac były: fizjopatologia błędnika i otoneurologia kliniczna, patologia ucha środkowego, onkologia chirurgiczna w otolaryngologii, urazy głowy. Do ważniejszych prac Uklei należą: „Badania kliniczne i doświadczalne mechanizmu objawu przetokowego” (1963) i „Badania kliniczne i doświadczalne nad mechanizmem oczopląsu położeniowego” (rozprawa habilitacyjna, 1969). Osiągnięciem Uklei było odkrycie struktur gruczołowych w płaszczyznach półksiężycowatych błędnika.
Zygmunt Ukleja czynnie działał w Polskim Towarzystwie Otolaryngologicznym, był członkiem założycielem i przewodniczącym Oddziału Bydgoskiego PTO. Udzielał się w Polskim Towarzystwie Lekarskim i w Polskim Towarzystwie Onkologicznym. Od 1959 r. aktywnie działał w Bydgoskim Towarzystwie Naukowym. Wchodził w skład władz Komisji Nauk Lekarskich (w latach 1959–1965 – jako sekretarz) oraz Zarządu BTN (kadencje: 1962–65, 1965–69).
Odznaczony był m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Laureat zespołowej nagrody I stopnia MZ i OS. Zmarł 16 II 1981 r.