Pietrzak Zofia (1918 – 2010)
nauczycielka, bibliotekarka, działaczka kultury
Urodziła się 16 maja 1918 r. w Bukowinie pow. Kalisz. Ojciec Jan Pietrzak z zawodu nauczyciel uczył w trzyklasowej szkole powszechnej, matka Józefa z domu Wachowska. W 1921 r. rodzice Z. Pietrzak przeprowadzili się do Bydgoszczy, gdzie Jan Pietrzak podjął prace w Magistracie Miasta Bydgoszczy.
W okresie międzywojennym ukończyła Żeńskie Katolicki Gimnazjum Humanistyczne Wandy Rolbieskiej. W czasie nauki w gimnazjum zafascynował ją teatr do którego chodziła na spektakle przy pl. Teatralnym. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczęła studia w zakresie filologii polskiej na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Studia przerwał wybuch wojny we wrześniu 1939 r. Podczas okupacji rodzina Pietrzaków została wysiedlona z Bydgoszczy, zamieszkali we wsi Brzoza pow. Piotrków Tryb. Podczas okupacji Z. Pietrzak pracowała m.in. w Urzędzie Gminnym, następnie do końca wojny w Spółdzielni Rolniczej w Kazimierzy Wielkiej pow. Jędrzejów.
Po powrocie do Bydgoszczy w 1945 r. podjęła pracę w Bibliotece Miejskiej (1 III – 31 X 1945 r.) z której zwolniła się, aby kontynuować i ukończyć studia – filologia polska – na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Studia filologiczne ukończyła w 1948 r. pracą magisterską – „O twórczości dramatycznej Adama Grzymały-Siedleckiego”. Podczas studiów zaczęła pracę w Wydziale Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy na stanowisku inspektora do spraw literatury i teatru (1 XI 1946 – 28 II 1951 r.). W 1951 r. rozpoczęła pracę w Państwowym Liceum Kulturalno–Oświatowym w Bydgoszczy, gdzie uczyła języka polskiego i historii dramatu. Od 1 IX 1954 – 31 VIII 1960 r. ucząc równocześnie pełniła funkcję dyrektora Liceum. W latach 1960 – 1972 była sekretarzem do spraw kultury i oświaty Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych. Następnie w latach 1972 – 1974 Z. Pietrzak pracowała w Zaocznym Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Bydgoszczy jako nauczyciel j. polskiego i wicedyrektor szkoły. Od przejścia na emeryturę w 1974 r. do 31 VIII 1982 r. pracowała w tej szkole w niepełnym wymiarze godzin.
W kręgu jej szczególnych zainteresowań znalazła się twórczość dramatopisarska Adama Grzymały-Siedleckiego, której poświęciła swoją pracę magisterską. Znała pisarza osobiście; przez wiele lata był jego sekretarką. Opiekowała się zbiorami książek, listów, pamiątek, które zgromadził w swoim mieszkaniu przy ul. Libelta 5. W 1968 r., rok po śmierci Adama Grzymały-Siedleckiego – dzięki jej staraniom powstała w mieszkaniu pisarza Pracownia Teatralna i Izba Grzymały. Stanowi ona połączenie biblioteki zbiorów o tematyce teatralnej i muzeum pisarza. Z. Pietrzak do 81. roku życia (1999 r.) była kustoszem Izby, porządkowała i pomnażała zbiory, z których korzystają obecnie studenci i zainteresowani teatrem czytelnicy. Słynne stały się jej „herbatki u Grzymały”, organizowane w Izbie w rocznicę śmierci pisarza (29 stycznia). Program spotkań skupiał się wokół postaci i twórczości Grzymały-Siedleckiego. Zapraszała aktorów, osoby związane z teatrem, kulturą, sztuką. Aktorzy czytali fragmenty komedii pisarza; ożywały wspomnienia, anegdoty. Można było posłuchać, nagranych wypowiedzi znanych, a już nieżyjących ludzi kultury, recenzentów, krytyków. Także głosu samego Grzymały. Duszą tych spotkań była Zofia Pietrzak. Podczas tych spotkań rodziło się wiele ciekawych inicjatyw, np. wznowienie, wydaną w 1934 r., powieść Grzymały „Miechowiec i syn” (pomysł doczekał się realizacji w 2002 r.). Na realizację czeka propozycja wydrukowania dzieł zebranych pisarza. Podczas promocji „Miechowca” w „Węgliszku” 29 stycznia 2003 r. -w uznaniu zasług dla propagowania twórczości Adama Grzymały-Siedleckiego, Zofia Pietrzak otrzymała „Medal Prezydenta Miasta Bydgoszczy”.
Zofia Pietrzak przez wiele lat pisała artykuły, eseje, recenzje teatralne, współpracowała z radiem, współredagowała „Bydgoski Leksykon Teatralny”. Publikowała teksty na łamach „Kalendarza Bydgoskiego”, dotyczyły one życia kulturalnego przedwojennej Bydgoszczy. Pełniła wiele funkcji społecznych, m.in. od 1946 r. była członkiem Zw. Pracowników Kultury i Sztuki (w latach 1953–1955 przew. Zarządu Okręgu), była członkiem Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy (w latach 1990-1994 członek Zarządu TMMB i przew. Sekcji Odczytowo-Historycznej)
Za swoją pracę zawodową i społeczna była wielokrotnie odznaczana m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969 r.), Złotym Krzyżem Zasługi (1964 r.), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1956 r.) oraz odznaczeniami honorowymi: „Zasłużony dla m. Bydgoszczy”, „Zasłużony dla woj. bydgoskiego” oraz wieloma innymi odznakami. Zmarła 19 kwietnia 2010 r.
spoczywa na cmentarzu Nowofarnym, ul. Artyleryjska 10