Kuziel Stanisław (1901 – 1980)
adwokat
Urodził się 15 I 1901 r. w Zaborowie pow. Rzeszów, w rodzinie kolejarskiej Jana i Zofii z domu Gąsior. Krótko przed I wojną światową ojciec Kuziela przeniesiony został służbowo wraz z rodziną do Bieżanowa (ob. dzielnica Krakowa). Jako uczeń gimnazjum należał do Polskiej Organizacji Wojskowej (1917-1918). Uczestniczył m.in. w akcjach sabotażowych oraz odbiciu na stacji kolejowej w Bieżanach z rąk żołnierzy austriackich kilkudziesięciu legionistów II Brygady. W lipcu 1918 r. Kuziel wraz z innymi peowiakami został aresztowany pod zarzutem zdrady stanu i osadzony w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie. W październiku 1918 r. opuścił więzienie, a wyznaczona rozprawa już się nie odbyła. Kuziel brał udział w rozbrajaniu żołnierzy oraz przejmowaniu i zabezpieczaniu mienia wojskowego. W 1919 r. odbywał służbę w polskim wojsku. W wojnie z bolszewikami 1920 r. został ranny na froncie ukraińskim. Wrócił do Krakowa, gdzie złożył egzamin dojrzałości w II Gimnazjum Państwowym im. św. Jacka.
W latach 1921-1924 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, które ukończył ze stopniem, doktora. Przez dwa lata równolegle studiował filozofię uzyskując decyzją Rady Profesorów absolutorium na Wydziale Filozoficznym tego uniwersytetu (29 XII 1925). W trakcie studiów pracował m.in. jako buchalter w Bankowym Zakładzie Aprowizacyjnym i sekretarz Dyrekcji Pocztowej Kasy Oszczędności w Krakowie. Po przeniesieniu się do Bydgoszczy krótko pracował jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Miejskiej Szkole Handlowej (1924-1926).
W lipcu 1926 r. rozpoczął aplikację sądową w Sądzie Powiatowym i Okręgowym w Bydgoszczy. Po złożeniu egzaminu sędziowskiego przed komisją przy Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu (2 V 1929) S. Kuziel powrócił do Bydgoszczy na stanowisko sędziego grodzkiego (V/X 1929), następnie podprokuratora Sądu Okręgowego (XI 1929 – VII 1931). W końcu powołany został na stanowisko sędziego śledczego okręgowego ds. wyjątkowej wagi, (VIII 1931-28 II 1932). Podczas swojej pracy w prokuraturze Kuziel prowadził, bądź był referentem licznych spraw karnych o charakterze politycznym przygotowywanych przeciwko członkom niemieckiej mniejszości narodowej w Wielkopolsce i na Pomorzu, którzy prowadzili wrogą działalność antypaństwową głównie w formie wywiadu politycznego, gospodarczego lub wojskowego.
W 1932 r. Prezes Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawiadomił Wydział Izby Adwokackiej w Poznaniu, że S. Kuziel zarządzeniem z 12 III 1932 r. dopuszczony został do wykonywania zawodu adwokackiego z miejscem zamieszkania w Bydgoszczy i po zaprzysiężeniu wpisany na listę adwokatów Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Do wybuchu wojny S. Kuziel prowadził kancelarię przy ul. Dworcowej 6. Zmobilizowany jako rezerwista 62 PP w 1939 r. dostał się do niewoli pod Warszawę. Po tygodniu udało mu się jednak zbiec. Wojnę przeżył u rodziny ojca w miechowskiem pracując jako buchalter w różnych prywatnych firmach w Krakowie.
Do Bydgoszczy powrócił wiosną 1945 r. i do końca roku pracował w Zarządzie Miejskim jako radca prawny. Uchwałą Okręgowej Rady Adwokackiej w Toruniu umieszczony został na liście adwokatów Izby Adwokackiej w Toruniu z siedzibą w Bydgoszczy. Praktykę prowadził wspólnie z Teofanem Malewiczem w kancelarii pod przedwojennym adresem przy ul. Dworcowej 6. Do końca 1963 r. pracował również jako radca prawny m.in. w Lokalnym Zrzeszeniu Prywatnych Właścicieli Nieruchomości. Był współzałożycielem (1953 r.) zespołu adwokackiego nr 3, gdzie prowadził praktykę do przejścia na emeryturę (1970 r.).
Pełnił odpowiedzialne funkcje w samorządzie adwokackim, był członkiem Wojewódzkiej Komisji Dyscyplinarnej (1953-1956), lustratorem zespołów adwokackich (1953-1956) oraz przewodniczącym Komisji Rewizyjnej (1956-1959). Prowadził także zajęcia z prawa cywilnego oraz zasiadał w komisjach egzaminacyjnych dla aplikantów. S. Kuziel był autorem razem z Tadeuszem Krogulskim książki „Polskie Prawo Wekslowe” (Podręcznik praktyczny, ułożony alfabetycznie z tekstem ustawy i rozporządzenia z uwzględnieniem przepisów sądowych, stemplowych i pocztowych) – Bydgoszcz, 1931.
S. Kuziel występował również w procesach politycznych, był m.in. obrońcą oskarżonych przed Sądem Wojewódzkim w Bydgoszczy o udział 18 listopada 1956 r. w polityczno-narodowej manifestacji i późniejszych rozruchach na terenie miasta w trakcie, których doszło do zaatakowania siedziby KM PZPR przy pl. P. Findera (ob. Nowy Rynek 10) i kilku komend MO oraz zniszczenia (spalenia) na skarpie Wzgórza Dąbrowskiego 12 masztu i urządzeń zagłuszających polskojęzyczne audycje zachodnich radiostacji (Radia Wolna Europa).
Był jednym z organizatorów Bydgoskiej Spółdzielni Spożywców i członkiem jej rady nadzorczej oraz przewodniczącym komisji rewizyjnej (1945-1948). W latach 1945-1950 brał udział w pracach Komitetu Opieki nad Szkołami. Należał do Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy. Piastował godność radnego Miejskiej Rady Narodowej (1958-1961). Był członkiem PSL (1945-1954).
Uchwałą Rady Państwa S. Kuziel odznaczony został Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1976 r.) oraz Medalem Za udział w Wojnie Obronnej 1939 (1983 r.). Zmarł 7 VIII 1980 r.