Maryński Marian (1883 – 1938)

lekarz, chirurg, działacz społeczny

   Urodzony 10 VII 1883 r. w Kościanie w Poznańskiem. Syn Leopolda, nauczyciela, i Julianny z Janickich. Po ukończeniu Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu studiował medycynę w Monachium, a następnie w Królewcu. Z uniwersytetu królewieckiego został wydalony za agitację i działalność narodową na Warmii i Mazurach. Medycynę ukończył na uniwersytecie w Würzburgu, uzyskując stopień doktora wszech nauk lekarskich.

   W czasie I wojny światowej na froncie zachodnim służył w wojsku niemieckim jako lekarz pułkowy. W połowie grudnia 1918 r. osiadł w Bydgoszczy i zamieszkał przy ulicy Jagiellońskiej. Służył w Wojsku Polskim jako lekarz chirurg. W 1919 r. przejął z rąk niemieckich szpital wojskowy w Bydgoszczy . Podczas wojny polsko-bolszewickiej organizował szpitale polowe. Wojsko opuścił jako major – lekarz rezerwy.

   W 1922 r. objął „stację chirurgiczną” w Szpitalu św. Floriana. Od 1925 r. aż do śmierci był lekarzem naczelnym Szpitala im. Giese-Rafalskiej (diakonisek). Praktykę lekarską łączył z szeroką działalnością społeczną. Po powrocie Bydgoszczy do Polski czynnie uczestniczył w organizacji przemysłu polskiego i umacnianiu polskiego stanu posiadania. Należał do członków założycieli Klubu Polskiego (1921), a później był długoletnim członkiem jego władz. Klub skupiał przedstawicieli inteligencji polskiej z trzech byłych zaborów. Prowadzono w nim odczyty i dyskusje, często z udziałem wybitnych przedstawicieli kultury polskiej (Tadeusz Boy-Żeleński, Stanisław Przybyszewski, Karol Szymanowski, Józef Weyssenhoff i inni). Był jednym z najbardziej aktywnych członków i długoletnim prezesem Obwodu Bydgoskiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Wchodził w skład Zarządu Okręgu Pomorskiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Od lutego 1923 r. udzielał się w Towarzystwie Miłośników Miasta Bydgoszczy i Okolicy), którego był współorganizatorem i wiceprezesem (1923–1925). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł nagle w Bydgoszczy 18 X 1938 r.