Nowicki Krzysztof (1940 – 1997)

poeta, pisarz, dramaturg, krytyk

   Urodził się 6 marca 1940 r. w Opsie na Wileńszczyźnie. Ojciec Bohdan Nowicki był lekarzem, matka Kira Hübschmann nauczycielką. Od 1945 mieszkał w Bydgoszczy. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu u prof. Konrada Górskiego – (1957-1962). W czasie studiów założył z przyjaciółmi poetycką grupę „Wymiary” (Kazimierz Jułga, Krystyna Karpińska, Zygmunt Flis). Nieco później wszedł do kręgu poetyckiego „Wiatrak” (Andrzej Baszkowski, Jan Górec-Rosiński, Mirosław Kasjan, Zdzisław Polsakiewicz). Po studiach pracował w rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, a później w tygodniku „Fakty i Myśli”. W latach 1973-1983 wchodził w skład redakcji tygodnika Fakty (od 1973 kierownik działu literackiego, w latach 1975-1982 zastępca redaktora naczelnego). W swoim radiowym okresie, kiedy był pracownikiem redakcji literackiej bydgoskiej rozgłośni (1962-1965), nagrywał poetyckie montaże, próbował sił w słuchowiskach, współpracował z Estradą Bydgoską.
Należał do nielicznych tych bydgoskich literatów, których twórczość zagościła na scenie Teatru Polskiego w okresie powojennym. Szkoda tylko, że sam autor nie doświadczył tych wszystkich emocji, jakie niesie premierowy wieczór, bo „Wagon z miejscami do leżenia” wystawiony został w pierwszą rocznicę śmierci autora.

   K. Nowicki, literat niezwykle płodny, uprawiający różne gatunki literackie, po wydaniu kilkunastu książek, nasyciwszy się poezją i prozą, eseistyką i felietonem, zatęsknił za dramatem. Opublikował tomiki wierszy: Zbliżenia (1963), Przy słowie (1965), Komentarze (1970), W tej chwili (1976), Do przytomności (1981), Po imieniu (1983), Bez tytułu (1991). Wydał powieści i tomy opowiadań: Droga do ojca (1967), Główna przegrana (1967), Tętno (1969), Orfeusze (1973), W imię ojca i syna (1978), Śmierć Gulliwera (1983), Było święto (1987), Ostatni kwartał (1987), Przetoka (1992), Drugie życie (1995). Ostatnia książeczka Od rzeczy ukazała się w 1998.  Publikował utwory literackie i krytyczne m.in. w: „Tygodniku Kulturalnym”, „Współczesności”, „Twórczości”, „ Życiu Literackim”, „Toposie”. Wydał wybory szkiców, recenzji i felietonów literackich: Pertraktacje (1971) i Dziennik krytyczny (1981). Opublikował trzy dramaty, z których Pięć dni Lemuela Gulliwera wystawiły Teatr Mały w Warszawie i Teatr TVP. Przyjaźnił się z aktorami: Wanda Rucińską, Hieronimem Konieczką, Tadeuszem Morawskim, Cecylią Putro, Lucyną Ćwiklikówną, a nade wszystko z Wacławem Ulewiczem.

   Szereg artykułów poświęcił problemom literackim. Udzielał się w Związku Literatów Polskich (1965-1983), Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (1964-1982). Był członkiem ZAiKS (od 1976) i PEN-Clubu.

   Za twórczość literacką zdobył kilka nagród, m.in. Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy (1969), im. Stanisława Piętaka (1972) i Prezydenta Bydgoszczy (1995). Odznaczony był Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką TKKŚ, odznakami: „Zasłużony Działacz Kultury”, „Bydgoszcz Zasłużonemu Obywatelowi”, „Za szczególne zasługi dla rozwoju województwa bydgoskiego”. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 30 marca  1997 r.

   W kościele parafialnym w Opsie od lipca 2007 r. – tablica pamięci.

   spoczywa na cmentarzu Nowofarnym, ul. Artyleryjska 10