Wiśniowski Jerzy (1916 – 1985)
prof. med. wet., kierownik Zakł. Higieny Zwierząt Inst. Wet.w Puławach O/. w Bydgoszczy
Urodzony 5 IV 1916 r. w Krakowie, syn Bronisława i Julii z Kłębkowskich. Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1934/1935. Po odbyciu służby wojskowej został przyjęty do Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. Studia kontynuował do wybuchu II wojny światowej w 1939 r. Okupację niemiecką przetrwał w Krakowie, pracując jako robotnik. Po wyzwoleniu znalazł zatrudnienie w Zakładach Prof. Bujwida Dla Wyrobu Surowic i Szczepionek Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (od marca 1945 r. do sierpnia 1946r.). Po zakończeniu wojny kontynuował studia weterynaryjne w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, które ukończył w 1946 r. Od grudnia 1946 – do maja 1952 r. zatrudniony był w Instytucie Weterynarii w Wojewódzkim Zakładzie Higieny Weterynaryjnej w Krakowie. W 1949 r. uzyskał stopień doktora medycyny weterynaryjnej. Dnia 1 VI 1952 r. został przyjęty do pracy w Instytucie Zootechniki w Pracowni Uszlachetniania Pasz Słomianych w Krakowie i jako pracownik naukowy był w nim zatrudniony do 30 IX 1953 r. Następnie do 1958 r. pracował w Instytucie Weterynarii Wojewódzkiego Zakładu Higieny Weterynaryjnej w Krakowie. Wiśniowski habilitował się i uzyskał tytuł docenta w 1956 r. Dnia 1 II 1958 r. objął stanowisko kierownika w Zakładzie Higieny Weterynaryjnej w Bydgoszczy, a 1 I 1960 r. został kierownikiem Zakładu Higieny Zwierząt w Bydgoskim Oddziale Instytutu Weterynarii w Puławach. Stanowisko to zajmował aż do śmierci. W 1967 r. nadano Wiśniowskiemu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a 5 II 1976 r. tytuł profesora zwyczajnego nauk weterynaryjnych.
Początkowo głównym kierunkiem działalności naukowej Wiśniowskiego były zagadnienia medyczne związane z diagnostyką laboratoryjno-terenową chorób zakaźnych zwierząt. Owocem jego badań były publikacje z zakresu serodiagnostyki brucelozy bydła. Przyjmuje się, że dorobek Wiśniowskiego w istotnej mierze ukształtował urzędowe metody diagnostyki serologicznej brucelozy bydła w Polsce. W 1960 r. zajął się „higienizacją użytkowania mlecznego krów w aspekcie weterynaryjnym”. Problemowi temu poświęcił 25 lat pracy. Przygotował, po uprzednim eksperymentalnym sprawdzeniu, najważniejsze metody diagnostyczne stanów zapalnych gruczołów mlecznych krów. Wykrył błędy w biotechnice doju mechanicznego. Wypracował model terapii profilaktycznej mastitis w fermach wielkostadnych. Duże znaczenie praktyczne miało opracowanie i wdrożenie do produkcji receptury płynu diagnostycznego pod nazwą mastirapid, który jest szeroko stosowany w diagnostyce zapaleń gruczołu mlekowego u krów.
Ogółem Wiśniowski opublikował 183 prace, w tym 136 doświadczalnych, 33 dotyczące badań podstawowych i 103 o znaczeniu praktycznym. Wydał 47 prac popularnonaukowych. Wiśniowski opracował jeden podręcznik i był redaktorem naukowym 7 podręczników z zakresu weterynarii. Był promotorem 9 rozpraw doktorskich i opiekunem naukowym 1 pracy habilitacyjnej.
Od 1960 r. Wiśniowski był członkiem Komitetu Weterynaryjnego i Zootechnicznego V Wydziału PAN, członkiem Rady Naukowej Instytutu Weterynarii, członkiem honorowym Woroneskiego Oddziału Radzieckiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych. Założył Oddział Krakowski Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych i następnie przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego tego Oddziału, a po przeniesieniu się do Bydgoszczy – przewodniczącego Oddziału PTNW w Bydgoszczy. Działał również w Polskim Towarzystwie Mikrobiologicznym, w Polskim Towarzystwie Zoologicznym i w Towarzystwie Miłośników Języka Polskiego.
W styczniu 1959 r. był jednym z założycieli Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego. Od 11 I do 7 VI 1959 r. był przewodniczącym Tymczasowej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa. Dnia 7 VI 1959 r. został redaktorem naczelnym wydawnictw BTN i funkcję tę pełnił do 1980 r. Pod jego redakcją ukazało się około 200 prac z zakresu nauk humanistycznych, przyrodniczych i technicznych. W 1980 r. został wiceprezesem BTN. Aktywnie działał w Komisji Lekarskiej Wydziału Przyrodniczego BTN.
Odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi (1968), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Był wielokrotnie wyróżniany, między innymi złotą odznaką Zrzeszenia Lekarzy Weterynarii (1968), odznaką „Za szczególne zasługi dla rozwoju województwa bydgoskiego” (1975), zespołową nagrodą Ministra Rolnictwa, nagrodą wojewódzką indywidualną i zespołową I stopnia (1968, 1975). Zmarł 16 X 1985 r.