Biedowicz Jan (1890 – 1961)
artysta plastyk, pedagog
Urodzony 9 V 1890 r. w Dierżonowie w b. powiecie koźmińskim. W latach 1896–1908 uczęszczał do poznańskiej szkoły średniej dla chłopców. Egzamin dojrzałości złożył 19 III 1908 r. Po ukończeniu szkoły średniej przeniósł się do Krakowa, gdzie uczył się w Państwowej Szkole Przemysłowej na Wydziale Przemysłu Artystycznego. W 1910 r. wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował malarstwo pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W 1914 r. przerwał studia, został powołany do wojska. Brał udział w walkach na Litwie i Łotwie. Dostał się do niewoli rosyjskiej, a następnie bolszewickiej. Do Polski Biedowicz wrócił w końcu 1918 r. Osiadł w Poznaniu, gdzie 12 V 1920 r. ukończył kurs dla nauczycieli rysunków, uzyskując prawo do udzielania lekcji w szkołach publicznych powszechnych. Od 1 IX 1920 r. podjął pracę nauczyciela rysunku w Państwowym Gimnazjum w Kościanie, następnie od 1 IX 1923 r. zatrudniony został jako nauczyciel rysunku w gimnazjum żeńskim w Bydgoszczy. W latach 1931 i 1932 przebywał w Paryżu, gdzie odnowił kontakty z J. Pankiewiczem.
W 1926 r. doprowadził do utworzenia Związku Artystów Plastyków Nadnotecia i Pomorza, następnie w 1929 r. Związku Plastyków Pomorskich. W roku szkolnym 1937/1938 nauczał w Państwowym Gimnazjum Miejskim im. Marszałka Rydza-Śmigłego w Bydgoszczy. W Bydgoszczy zastał go wybuch wojny, w październiku 1939 r. schwytano go w czasie obławy na ulicy. Został skierowany przez Niemiecki Urząd Pracy do przymusowych prac rolnych w majątku Mościska, w powiecie wyrzyskim. Po powrocie z robót został wysiedlony z mieszkania przy ulicy Piotrowskiego. W tym czasie znalazł pracę w wyświetlarni filmów E. Nordmanna, pracował tam do 1945 r.
Po zakończeniu wojny włączył się w organizację szkolnictwa i życia artystycznego miasta. Od 23 IV 1945 r. był zatrudniony jako kierownik referatu szkół artystycznych w Wydziale Kultury i Sztuki Urzędu Województwa Pomorskiego w Bydgoszczy. Równocześnie pracował jako pedagog, jako nauczyciel rysunku i malarstwa w założonym przez Mariana Turwida w 1945 r. Państwowym Liceum Technik Plastycznych (obecnie Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. L. Wyczółkowskiego). Od 1 IX 1950 r. objął stanowisko kierownika Oddziału Szkolnictwa Artystycznego w Wydziale Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego. Równocześnie do 30 VI 1951 r. pełnił obowiązki okręgowego wizytatora szkolnictwa artystycznego. Po kilku latach pracy w administracji powrócił do szkolnictwa, ponownie został zatrudniony (od 1 IX 1952 r.) na stanowisku nauczyciela rysunku i malarstwa w Państwowym Liceum Plastycznym. W szkole tej pracował do 31 VIII 1959 r.
Uczestniczył w działalności organizacji zawodowych plastyków. Do Związku Polskich Artystów Plastyków został przyjęty 17 IV 1946 r. (od 1949 r. członek rzeczywisty). Biedowicz pozostawił po sobie skromny dorobek artystyczny. Kilka jego prac znajduje się w Muzeum Okręgowym im. L. Wyczółkowskiego. W jego twórczości malarskiej wyraźnie widać wpływ impresjonizmu. Tematyka prac to głównie portrety, pejzaże i martwe natury. Jako pedagoga cechowała go zdolność przekazywania wiedzy, umiejętność analizy dzieła malarskiego, patrzenia na obraz. Jego lekcje były warsztatem opanowania podstaw rzemiosła artystycznego. Był sumiennym pedagogiem i rzetelnym artystą. Zmarł 14 XII 1961 r.