Fiołka Wojciech (1884 – 1952)
Powstaniec Wielkopolski, rzemieślnik, poseł na Sejm 1919-1922
Urodził się 25 marca 1884 r. w w Ostrzeszowie, w Poznańskiem. Syn Jana – robotnika rolnego i Anny z domu Kępa. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Ostrzeszowie uczył się zawodu malarza. Świadectwo czeladnicze uzyskał w Poznaniu i tam rozpoczął pracę zawodową. Służbę wojskową odbył w wojsku niemieckim w Miliczu.
W latach 1907-1910 mieszkał w Grabowie n. Prosną i pracował jako samodzielny rzemieślnik (malarz pokojowy). Następnie przeniósł się do Torunia, gdzie nadal pracował w swoim zawodzie. W początku 1914 r. wrócił do Ostrzeszowa. Podczas I wojny światowej zatrudniony był w przemyśle zbrojeniowym w Berlinie i Bochum. Należał wówczas do organizacji polskich działających na uchodźstwie. Po wybuchu rewolucji w Niemczech w 1918 r. powrócił do Ostrzeszowa. Uczestniczył w pracach RDRiŻ, po wybuchu powstania wielkopolskiego brał w nim udział, w rejonie Ostrzeszowa. W 1922 r. wraz z rodzina przeniósł się do Bydgoszczy. Pracował nadal w zawodzie malarza i rozwijał aktywnie działalność społeczną. W latach 30-tych znalazł się w trudnej sytuacji materialnej. Pracował tylko dorywczo, co nie zapewniało Fiołce dostatecznych środków na utrzymanie rodziny.
Od 1910 r. działał społecznie w Towarzystwie Śpiewaczym i w TG ,,Sokół”. Podczas I wojny światowej należał do organizacji polskich działających na uchodźstwie. Był założycielem, później prezesem Towarzystwa Powstańców i Wojaków. Od 1919 r. czynnie działał w NSR i ZZP. Do 1920 był prezesem Koła i Okręgu NSR oraz wiceprzewodniczącym filii ZZP w Ostrzeszowie. Z ramienia NSR w 1919 został wybrany posłem na Sejm Ustawodawczy RP. W tym Sejmie należał do Narodowo-Chrześcijańskiego Klubu Robotniczego. Był członkiem stałych komisji sejmowych: administracyjnej, przemysłowo-handlowej oraz Komisji Pomorskiej mającej zbadać latem 1920 stosunki na Pomorzu. Jednocześnie był radnym i sekretarzem Rady Miejskiej w Ostrzeszowie. W latach 1920-1922 brał czynny udział w pracach ZZP w Poznaniu. Po przeprowadzce w 1922 r. do Bydgoszczy założył i prowadził Dom Towarzystw Robotniczych „Ognisko”. Został radnym Rady Miejskiej, był inicjatorem i głównym rzecznikiem zburzenia tzw. wieży Bismarcka, zbudowanej w 1913 r. W Bydgoszczy również działał w Towarzystwie Powstańców i Wojaków, został sekretarzem Zarządu Okręgu tego Towarzystwa. Od 1923 r. był członkiem Bractwa Strzeleckiego. Z jego inicjatywy powstała Spółdzielnia Malarzy „Polichromia”. Pełnił w niej funkcję prezesa Rady Nadzorczej. Był również wiceprezesem bydgoskiej Izby Rzemieślniczej oraz wiceprezesem Związku Izb Rzemieślniczych w Warszawie.
Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu miasta przez Niemców W. Fiołka musiał się ukrywać. Był poszukiwany przez gestapo za antyniemiecką działalność na forum Rady Miejskiej i czynną pracę w Towarzystwie Powstańców i Wojaków. Podczas okupacji prześladowany musiał ukrywać się, dopiero na przełomie 1940/1941 r. udało mu się podjąć pracę w jednej z niemieckich firm malarskich.
Po zakończeniu wojny w styczniu 1945 r. natychmiast podjął ożywioną działalność polityczną i społeczną. W 1945 r. wstąpił do PPR. Aktywnie działał w PZZ, gdzie jako wiceprezes prowadził sprawy Komitetu Badania Zbrodni Hitlerowskich. Przez dwie kadencje był radnym Miejskiej Rady Narodowej. W 1945 r. na posiedzeniu Miejskiej Rady Narodowej zgłosił projekt urządzenia w Bydgoszczy wystawy rzemieślniczo-przemysłowej z okazji przypadającej w 1946 sześćsetnej rocznicy nadania Bydgoszczy praw miejskich. Po zaakceptowaniu tego projektu wszedł w skład kierownictwa Pomorskiej Wystawy Przemysłu, Rzemiosła i Handlu w Bydgoszczy i pełnił w nim funkcję sekretarza. W 1948 r. Fiołka został usunięty z PPR pod zarzutem działalności w okresie międzywojennym w ruchu chrześcijańsko-demokratycznym. Za działalność w Sekcji Wystaw Komitet 600-lecia Bydgoszczy przyznał Fiołce pamiątkowy Złoty Medal. Zmarł 29 marca 1952 r.