Kowalski Władysław (1895 – 1977)
Powstaniec Wielkopolski, podoficer 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich, trener jeździectwa
Urodził się 12 listopada 1895 r w m. Taczanów, pow. Pleszew. W maju 1915 r. został zmobilizowany do armii niemieckiej i po krótkim przeszkoleniu skierowany na front zachodni. Brał udział w walkach pod Verdun i nad Soinma. Po załamaniu się Niemiec, jak wielu Polaków z armii zaborczej powrócił z bronią w swe rodzinne strony i natychmiast włączył się do przygotowań powstańczych. W ostatnich dniach grudnia 1918 r. jako ochotnik kompanii pleszewskiej przystąpił do walk w Powstaniu Wielkopolskim. W składzie tej kompanii brał udział w walkach w Poznaniu. Brał udział w obsadzaniu dworca kolejowego i rozbrajaniu transportów wojskowych. Następnie brał udział w zdobywaniu Krotoszyna i bitwie pod Ligotą. Jako doświadczony żołnierz szkolił nowych ochotników.
Do 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich im gen. dyw. Gustawa Orlicz-Dreszera wstąpił ochotniczo 13 VI 1919 r. i jego barwom pozostał wierny do końca jego istnienia. Znakomity szkoleniowiec, znawca koni, niezrównany instruktor, ujeżdżacz, był autorytetem na całą Pomorska Brygadę Kawalerii w przygotowywaniu koni do zawodów. Wygrywał wiele konkursów, zdobywał cenne nagrody i dyplomy. Z jego opinią w sprawach jeździeckich liczyli się najsłynniejsi jeźdźcy z ekip oficerskich. Sądzić należy, że gdyby dopuszczano podoficerów do zawodów zewnętrznych, jak mistrzostwa armii, st. wachm. Wł. Kowalski figurowałby niejednokrotnie w gronie najlepszych zawodników i przysporzyłby 16 pułkowi wiele sukcesów.
W walkach wrześniowych 1939 r. brał udział w składzie Pomorskiej Brygady Kawalerii, gdzie był odkomenderowany, pozostając na stanie swego pułku. Ranny dostał się do niewoli, następnie został zwolniony ze szpitala i powrócił do Bydgoszczy. W 1941 r. rozpoczął pracę jako robotnik w fabryce amunicji w Osowej Górze. Tu po rozpoznaniu sytuacji wstąpił w szeregi Armii Krajowej. Z polecenia swych dowódców wykonał szkic fabryki z lokalizacją bunkrów i zaznaczeniem miejsc pracy Polaków. Brał udział w przerzutach broni i amunicji dla oddziałów partyzanckich AK w Borach Tucholskich. Ponadto uczestniczył w wielu akcjach sabotażowych – m.in. uszkadzanie zapalników do bomb lotniczych. W styczniu 1945 r., na parę dni przed ucieczką Niemców z Bydgoszczy, wziął udział w zabezpieczaniu rozmaitych obiektów przed zniszczeniem (m.in. uniemożliwienie wysadzenia mostów na Brdzie).
Po wyzwoleniu podjął pracę administracyjną jako pracownik cywilny w jednej z jednostek wojskowych na terenie Bydgoszczy. Przez pewien czas, jak długo pozwalało mu zdrowie i dopisywały siły, uczestniczył w działalności założonego dla młodzieży klubu jeździeckiego w Myślęcinku, służąc swoją ogromną wiedzą, doświadczeniem i zamiłowaniem. Utrzymywał bliskie kontakty ze swymi kolegami i towarzyszami broni z Powstania Wielkopolskiego, z lat wspólnej służby pod sztandarem Szesnastaków. W latach siedemdziesiątych został awansowany do stopnia podporucznika. Odznaczony był: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 28 lutego 1977 r.