ks. Gołębiewski Jerzy (1927 – 1996)
ksiądz prałat, proboszcz parafii pw. Świętej Trójcy w latach 1972-1996, dziekan dekanatu Bydgoszcz III
Urodził się 28 grudnia 1927 r. w Chełmży, ojciec Jan prowadził zakład zegarmistrzowski, oraz sklep jubilerski i złotniczy, matka Łucja z d. Koepke, córki drogerzysty. W 1937 r. rodzina Gołębiewskich przeniosła się do Bydgoszczy, gdzie zamieszkała przy ulicy Śniadeckich 12. Ks. J. Gołębiewski uczęszczał do Szkoły Powszechnej im. Stanisława Staszica.
Po zajęciu Bydgoszczy przez Niemców we IX 1939 r. kontynuował naukę w szkole dla dzieci polskich. Nauka odbywała się w języku niemieckim. Po ukończeniu szkoły, uczył się zawodu zegarmistrza w warsztacie ojca. Po dwóch latach złożył egzamin czeladniczy. W lipcu 1944 r. musiał zgłosić się do Arbeitsdienstu w Werben pod Magdeburgiem. Pracował w polu, czyścił kloaki i odbywał szkolenie wojskowe. W październiku 1944 r. przerzucono go na granicę niemiecko-holenderską, gdzie kopał umocnienia wojskowe. 5 grudnia 1944 r. wrócił do Bydgoszczy, po dwóch tygodniach został powołany do wojsk niemieckiego i skierowany do Frankfurtu nad Odrą, gdzie przeszedł szkolenie (do połowy stycznia 1945 r.). W lutym 1945 r. przerzucony został na front, jako jeden z nielicznych wrócił do koszar we Frankfurcie i pozostał tam do maja 1945 r. Zdołał uciec z miasta okrążonego przez Rosjan. W czasie ucieczki ranny w nogę, znalazł się w szpitalu Luckenwalde. Gdy tylko mógł opuścił szpital i pieszo dotarł do Cottbus, skąd pociągiem dojechał do Rawicza i następnie do Bydgoszczy.
Pracując przed południem w zakładzie u ojca, po południu uczęszczał do Liceum Humanistycznego dla Dorosłych. W 2 lipcu 1948 r., po zdaniu matury został przyjęty do Seminarium Duchownego w Gnieźnie. Studiował w Gnieźnie, Poznaniu (teologia) i ponownie od 1953 r. w Seminarium Gnieźnieńskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 maja 1954 r. z rąk ks. Biskupa Władysława Suszyńskiego.
Pracę kapłańską jako wikariusz rozpoczął w lipcu 1954 r. w Toruniu-Podgórzu w parafii pw. św. Apostołów Piotra i Pawła. Następnie w lipcu 1957 r. został przeniesiony do pomocy w Archidiecezji Warszawskiej. Pracował w parafii pw. św. Jakuba w Skierniewicach. Obowiązki duszpasterskie w parafii łączył z pracą w liceum i technikum, gdzie uczył religii. Po zorganizowaniu pielgrzymki uczniów do Częstochowy został odsunięty od nauczania w szkole. W 1959 r. wraca do Bydgoszczy na wikariusza do parafii Św. Trójcy w Bydgoszczy, wówczas proboszczem parafii był ks. kan. M. Skonieczny. W lipcu 1963 r. został przeniesiony do Złotnik Kuj. – parafia pw. św. Andrzeja Boboli i św. Antoniego z Padwy, gdzie będąc wikariuszem faktycznie pełnił obowiązki proboszcza.
Od 1 listopada 1963 r. Władza Duchowna mianowała ks. J. Gołębiewskiego proboszczem parafii pw. Najświętszej Marii Panny Królowej Polski w Cierpicach. koło Torunia. Równocześnie był spowiednikiem sióstr Serafitek w Toruniu-Podgórzu. Pracę duszpasterską ks. Gołębiewski łączył z wielką dbałością o stan kościoła. Przez 5 lat pobytu wyremontował plebanię, dokonał renowacji wnętrza kościoła, wyremontował dachy na plebanii, kościele i wieży. Dowodem, uznania dla pracy ks. Gołębiewskiego było przeniesienie do Wrześni, do kościoła Św. Ducha, wówczas jeszcze kościoła rektorskiego, od 7 IX 1968 r. do V 1972 r. Po zgodzie władz wojewódzkich na utworzenie parafii, został proboszczem tej parafii. Miał opinię gorliwego kapłana i dobrego gospodarza.
W maju 1972 r. został mianowany proboszczem parafii pw. Świętej Trójcy w Bydgoszczy. W czasie prawie ćwierć wieku trwającej pracy w tej parafii ks. Gołębiewski rozwinął szeroką, zróżnicowaną działalność duszpasterską. Zorganizował Duszpasterstwo Służby Zdrowia i Głuchoniemych dla całej Bydgoszczy, Duszpasterstwo Akademickie (pierwsze w Bydgoszczy), Duszpasterstwo Dziewcząt, które prowadziła p. mgr Zakrzewska z Prymasowskiego Instytutu Ślubów Jasnogórskich organizując dni skupienia, rekolekcje, spotkania dla dziewcząt całej Archidiecezji, Duszpasterstwo Rodzin i Poradnictwo Rodzinne, duszpasterstwo różnych grup zawodowych oraz Stowarzyszenie Młodzieży Katolickiej. Wszystkie stowarzyszenia katolickie działające przy parafii ks. J. Gołębiewski otaczał wszechstronną opieką. Z jego inicjatywy na początku lat 90-ych zawiązała się przy parafii Rodzina Radia Maryja, a jej punkt informacyjny był pierwszym w Bydgoszczy. Przy parafii powstał także Klub Książki i Prasy Katolickiej. Na początku lat 80-ych ks. Gołębiewski założył Punkt Apteczny „Solidarność”. Otaczał opieką nowopowstałe wspólnoty: działające 4 wspólnoty neokatechumenalne, Koło Synodalne, Oazę Rodzin. Organizował spotkania ekumeniczne i inne.
Proboszcz J. Gołębiewski był niezwykle troskliwym gospodarzem majątku parafialnego. Ze szczególną starannością dbał o zabytkową świątynię, zbudowaną przez bydgoszczan – Polaków w 1912 r. Odnowił kaplicę Świętego Krzyża, pokrył kopułę kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej, główną wieżę kościoła blachą miedzianą, przebudował prezbiterium, odnowił polichromię, zbudował nowy dom katechetyczny (1983—1986), zmodernizował oświetlenie kościoła, przeprowadził remont organów, rozpoczął remont elewacji zewnętrznej kościoła oraz konstrukcji nośnej dachu kościoła (1990). Odnowił ogrodzenie i przeprowadził remont kaplicy na cmentarzu parafialnym na przedmieściu Jarach.
Władza duchowna dostrzegając i doceniając ofiarną działalność ks. Jerzego Gołębiewskiego mianowała go po raz pierwszy 1 lipca 1979 r. dziekanem dekanatu Bydgoszcz III. Dziekanem tego dekanatu ks. Gołębiewski pozostał do śmierci. Papież Jan Paweł II wyniósł go do godności Honorowego Kapelana Jego Świątobliwości 29 marca 1983 r. Ks. Jerzy Gołębiewski od początku lat dziewięćdziesiątych czynny był w Towarzystwie Miłośników Miasta Bydgoszczy i wchodził w skład jego zarządu. Był autorem opracowania pt. „Pan jest moim Pasterzem” (Bydgoszcz, 1995), poświęconego kościołowi i parafii pw. Świętej Trójcy w Bydgoszczy. Zmarł 15 lutego 1996 r. w Warszawie.