Bukolt Alojzy (1912 – 2009)
Urodził się 9 sierpnia 1912 r. w rodzinie Leona – drukarza i Teofili z Kaczmarków na bydgoskim Szwederowie, przy ul. Konopnej 32. Ukończył Gimnazjum Humanistyczne w Bydgoszczy przy ul. Grodzkiej oraz wydział graficzny Szkoły Przemysłowej przy ul. Św. Trójcy. Do wybuchu II wojny światowej pracował na różnych stanowiskach w Instytucie Wydawniczym „Biblioteka Polska” (Zakłady Graficzne im. KEN przy ul. Jagiellońskiej). Był inicjatorem powołania amatorskiego kółka aktorskiego przy Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży „Białe Orlęta”.
W sierpniu 1939 r. został powołany do wojska, otrzymał kartę mobilizacyjną z przydziałem do 62 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Służył w łączności, brał udział m.in. w – największej w kampanii wrześniowej – bitwie nad Bzurą. Pułk jako jeden z nielicznych jednostek Wojska Polskiego zdołał przebić się do Warszawy. Po upadku stolicy został rozwiązany, większość żołnierzy trafiła do obozu jenieckiego w Błoniu pod Warszawą, skąd niektórym, w tym także A. Bukoltowi, udało się uciec. Po powrocie do Bydgoszczy rozpoczął pracę w zakładzie graficznym Erharda Hamana.
Po wojnie, A. Bukolt swoje życie zawodowe związał z kinematografią. Początkowo podjął pracę w Wydziale Kina i Teatru Zarządu Miejskiego w Bydgoszczy, następnie w Wydziale Kinofikacji Film Polski. W 1951 r. został dyrektorem Okręgowego Przedsiębiorstwa Rozpowszechniania Filmów przy ul. Toruńskiej 113. Funkcję tę pełnił do momentu przejścia na emeryturę w 1978 r. Prowadził również wykłady z zakresu historii filmu w Studium Kulturalno – Oświatowym.
Filmowi pozostał A. Bukolt wierny do końca swego życia. W rodzinnym domu przy ul. Kossaka, stworzył jedyne w Polsce prywatne archiwum X Muzy ze zbiorami bogatszymi od państwowych. Zawiera ono unikatowy na świecie zbiór archiwaliów poświęconych Poli Negri, która przebywała również w Bydgoszczy. Z jego zbiorów wielokrotnie korzystali krytycy filmowi, filmoznawcy i pisarze, a poszczególne eksponaty wypożyczał muzeom kinematografii. Korespondował z filmoznawcami i pasjonatami filmu z niemalże całego świata. Dzięki temu mógł doskonalić znajomość języków obcych (władał czterema), równocześnie uzupełniał i wzbogacał swoje prywatne zbiory filmowe, szczególnie archiwalia dotyczące Poli Negri. Nikt lepiej od A. Bukolta nie znał problematyki filmowej, publikował artykuły na te tematy w „Dzienniku Wieczornym” i „Gazecie Pomorskiej”, m.in. cykl felietonów pod tytułem: „W starym kinie”, „Znajomi z ekranu” i wiele innych.
Był ikoną Szwederowa, chodzącą historią tego osiedla i Bydgoszczy. Miał ogromną wiedzę o każdej uliczce i każdym domu. W 1994 r. został wybrany „Szwederowiakiem Roku”. Był radnym dzielnicy Szwederowo, członkiem Koła Miłośników Szwederowa, jednym z pierwszych, najstarszym. Przez wiele lat należał do zespołu redakcyjnego „Kalendarza Bydgoskiego” wydawanego przez TMMB, oraz osiedlowej gazety „Nasze Szwederowo”. W lutym 1993 r. został honorowym członkiem Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy. A. Bukolt był jednym z inicjatorów postawienia w 1995 r. obelisku z tablicą upamiętniającą pobyt na Wzgórzu Dąbrowskiego – generała Jana Henryka Dąbrowskiego – w 240 rocznicę bitwy stoczonej z Prusakami o wyzwolenie Bydgoszczy.
Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne – w marcu 1977 r. – uhonorowała A. Bukolta medal za zasługi dla rozwoju kultury na ziemi bydgoskiej. Był też członkiem Koła Weteranów 62 Pułku Piechoty, gdzie w randze podporucznika pełnił funkcję sekretarza. Swoją wiedzą dzielił się z bydgoszczanami na przeróżnych odczytach, spotkaniach i prelekcjach.
Za swoją prace zawodową i społeczna był wielokrotnie nagradzany, otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1971 r.), Złoty Krzyż Zasługi (1964 r.), Brązowy Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi (1954 r.), „Medal za udział w wojnie obronnej” (1982 r.), odznakę Zasłużony Działacz Kultury (1964 r.), a w grudniu 2001 r. – Medal Prezydenta Bydgoszczy. A. Bukolt wyróżniony był licznym odznaczeniami resortowymi i społeczno-kulturalnymi. Zmarł 22 marca 2009 r.